در این بخش از سایت استاد فاطمه بهرامی مدرس فن بیان و سخنرانی در کرمان به بخش دوم (مقاله اشتباهات ما در زبان بدن 2) می پردازیم تا پایان همراه ما باشید.
بیشترین زمانی که از تلفن همراه خود استفاده میکنیم، مختص وقت هایی است که کار خاصی برای انجام دادن نداریم و از تلفن همراهمان برای سرگرم شدن استفاده می کنیم. البته به استثنای افرادی که با استفاده از تلفن همراه امور کاری خود را پیش میبرند.
حال تصور کنید در کنار شخص دیگری هستید و مدام در حال بازی با تلفن همراه خود می باشید یا این که مدام آن را چک میکنید. این کار شما نوعی بی احترامی محسوب می شود. شخص مقابل احساس بیهودگی خواهد کرد و با خود میاندیشد که حتماً حرف هایش برای شما بسیار بی اهمیت است که مدام در حال چک کردن تلفن همراه خود هستید و یا از حضور در کنار او خسته شده اید.
وقتی این کار را برای چند مرتبه تکرار کنید، متوجه خواهید شد فرد مقابل هم دیگر صحبت نخواهد کرد و سکوت بین شما برقرار خواهد شد. حتی اگر این کار را به صورت کاملاً عمدی انجام می دهید، باز هم توجه داشته باشید که به شدت در حال بی احترامی کردن به شخص مقابل هستید و باید از انجام چنین کاری خودداری نمایید.
کاری به آن دسته از افرادی نداریم که شل و خمیده می ایستند، چون خسته هستند و توان صاف ایستادن را ندارند. روی صحبتم با افرادی است که مدل ایستادن آنها بی حال و خمیده می باشد. این مدل ایستادن فقط بیانگر یک چیز است و آن هم چیزی نیست جز این که شما خسته، بی حال و کسل هستید.
اگر واقعاً دچار این مشکلات هستید که توصیه می کنیم حتما در کمال احترام این موضوع را بازگو کنید و محل مورد نظر را ترک نمایید تا انرژی منفی شما به دیگران انتقال پیدا نکند. اما اگر در عین حال این مشکلات را ندارید و این تنها مدل مخصوص به شما برای ایستادن است، هرچه سریع تر آن را تغییر دهید. چون تنها پیامی که با این مدل ایستادن به شخص مقابل انتقال پیدا می کند این است که شما خسته هستید و به صورت کاملا ناخوداگاه موجب کاهش انرژی او نیز خواهید شد.
ناهماهنگی میان حرفها و حالت چهره باعث میشود تا دیگران حس کنند که مشکلی وجود دارد و تصور کنند که شما سعی میکنید آنها را فریب بدهید، حتی با وجود اینکه دلیل و چگونگی آن را دقیقا نمیدانند. برای مثال، لبخندی عصبی در حال رد کردن یک پیشنهاد در طول مذاکره، به شما کمک نمیکند تا منظور خود را درست بیان کنید و فقط موجب میشود که فرد مقابل در کار کردن با شما احساس ناراحتی کند، تصور میکند که شما مرتکب اشتباهی شدهاید یا چیزی را پنهان میکنید.
ناهماهنگی میان کلمات شما و حالت چهرهتان باعث می شود طرف مقابل احساس کند یک جای کار می لنگد و گمان کند که شما قصد دارید گولش بزنید، حتی اگر شما خود از این موضوع باخبر نباشید.
پاها بیشترین فاصله را با مغز دارند، طرز قرار دادن پاها هنگام نشستن تا حد زیادی ریشه در ناخودآگاه دارد، به همین دلیل، کنترل آن سخت است. با این حال، اگر در این مورد بیدقت باشید، ممکن است طرف مقابل از طرز نشستنتان به احساس ناامنی، حالات ذهنی و نیتهای پنهانیتان پی ببرد. همچنین طرز قرارگیری پاها هنگام نشستن میتواند حامل پیام های شخصیتی باشد، مثلا: نزدیککردن زانوها بههم و دورکردن قسمت پایینی پاها از هم، بهگونهای که سر انگشتان دو پا روبههم و پاشنهی پاها دور از هم باشند، نشاندهندهی کودکانگی، ناامنی و خیالپردازی است.
کسانی که برخلاف مورد اول زانوهایشان را از هم دور و پاشنهی دوپا را بههم نزدیک میکنند، شخصیتشان بهگونهای به نظر میرسد که گویا افرادی بااهمیت و دارای قدرت تسلط و چیرگی هستند. این طرز نشستن همچنین نشاندهندهی غرور و تکبر است و معمولا مناسب جلسات رسمی نیست و بیادبانه تلقی میشود.انداختن یک پا روی پای دیگر نشاندهندهی حالت تدافعی، غیرصمیمی و کوتهفکری است. قرار دادن پاها موازی باهم حالتی خنثی است که فرد را شخصی آرام و گشاده نشان میدهد.
بنابراین لازم است مراقب پیامهای شخصیتی که با حالت قرارگیری پاهای خود به دیگران منتقل میکنید، باشید. همینطور حرکت مداوم پاها و تغییر مکرر نحوه ایستادن این احساس را در مخاطب ایجاد میکند، که شما ناراحت و بی قرار هستید. با اعتماد به نفس بایستید و نسبت به مخاطبین، حرکات حساب شده و کنترل شده داشته باشید.
اخم کردن یا چهرهای ناراضی داشتن، این پیام را میرساند که از حضور افرادی که در اطراف شما هستند، ناراحت هستید، حتی اگر آنها هیچ ربطی به خلق و خوی شما نداشته باشند. عبوس بودن، دیگران را از شما دور میکند، چون باعث میشود حس کنند که مورد قضاوت قرار گرفتهاند. ولی لبخند زدن نشان میدهد که شما فردی گشاده، قابل اعتماد، دارای اعتماد به نفس و با رفتاری دوستانه هستید.
تحقیقات عصبشناسی نشان می دهند که مغز انسان به افرادی که اخم میکنند پاسخ منفی میدهد و این مسئله در مغز اثر میگذارد. در مقابل، لبخند زدن نمودی از پذیرندگی، قابل اطمینان بودن، اعتماد به نفس و مهربان بودن شماست. که مغز انسان افرادی که لبخند می زند را به شکلی مثبت طبقه بندی می کند و این لبخند تاثیری طولانی مدت بر طرف مقابل می گذارد.
همه ما فضای شخصی اطرافمان خودمان در نظر داریم، منطقۀ امنی که دیگران باید بیرون آن بمانند، مگر اینکه خودمان اجازۀ ورود به آنها داده باشیم. این فضا بسته به محل زندگی، جنسیت، شخیصت و حتی سن و سال میتواند متفاوت باشد. بعضی از افراد، کسی را در کمتر از یک متری خود نمیتوانند تحمل کنند و بعضی ها با در کنار دیگران قرار گرفتن مشکلی ندارند.
این شما هستید که باید تشخیص دهید تا چه اندازه به یک فرد میتوانید نزدیک باشید. نزدیک شدن بیش از حد به کسی میتواند باعث ناراحتی یا حتی عصبانیت او شود. اگر شما خیلی به فرد مقابل نزدیک بایستید (کمتر از نیم متر فاصله با او داشته باشید) این می تواند نشانه این باشد که شما هیچ درک یا احترامی برای فضای خصوصی افراد قائل نیستید. و این اطرافیان شما را ناراحت و آزرده می کند. پس برای رعایت اطمینان سعی کنید فاصله مناسب را با افراد اطراف خود حفظ کنید.
لبخندها نیازمند مهارت اند و اغلب برداشتهای آزادانهای توسط افراد از آنها میشود. گاهی اوقات ارتباط شما را صمیمیتر و گاهی بیاحترامی تلقی میشوند. لبخند زدن در وقت و مکان نادرست میتواند به عنوان توهین، بیاحترامی و حتی مسخره کردن برداشت شود.
لبخند زدن و سر تکان دادن، از جمله رفتارهایی هستند که نشان میدهند، به حرفهای طرف مقابلتان به خوبی گوش میدهید. لبخند زدن، باعث میشود که فرد مقابلتان، احساس راحتی بیشتری را تجربه کند. ممکن است دیگران به حالت پاها و یا دستهای شما توجه نکنند؛ اما، چهرهی شما از نگاه دیگران پنهان نخواهدماند. لبخند زدن، باعث میشود خود شما هم احساس بهتری را تجربه کنید.
حرکات آیینهای به نوعی تقلید کردن از حرکات طرف مقابل که باعث خواهد شد که به تفاهم و همدلی برسید. شما برای اینکه به تفاهم، همدلی، اعتماد در گفتگو و … دست یابید بهتر است به نوعی از حرکات طرف مقابل تقلید کنید. مطالعات علمی نشان داده است که انجام این تکنیک برای مردان دشوارتر است،اما این زنان هستند که بیشتر از مردان تحت تاثیر حرکات آینه ای طرف مقابلشان قرار می گیرند. این تکنیک همچنین باعث شکل گیری اعتماد و عمیق تر شدن گفت و گو می شود.
درست است که باید برای نفوذ کلام در شنونده از حرکات دست استفاده کنید. اما، هر چیزی به حد و اندازهای دارد و باید به صورت صحیح انجام شود. اگر شما دستها را در حین صحبت در هوا پرتاب کنید و کاملا غیر حرفه ای استفاده کنید، نشانه از نداشتن اعتماد به نفس کافی است. شما باید در حد مناسبی از دستها استفاده کنید چون اگر هم استفاده نکنید نشانه بی علاقگی شما به صحبتتان است.
افرادی هستند که در حین صحبت کردن قولنج انگشتان دست را میشکنند، با موها بازی میکنند و یا لب خود را می جوند و … این نشانه از داشتن استرس و اضطراب میباشد و اصلا توصیه نمیشود چرا که حس بدی را در مخاطب القا میکند. در حین سخنرانی بهتر است از موارد استرس زا دوری کنید و به کاهش استرس با گفتار مثبت بپردازید.
افرادی هستند که در هنگام صحبت و فکر کردن در مقابل دیگران، بخشی از صورت و بدن خود را میخارانند بخش هایی مانند بینی، ساق دست، بازو، گوش و…
این کار چه اشکالی دارد؟ خاراندن نشانه استرس داشتن است مثل دست و پای بی قرار. به این معنی که هرگاه فردی در حال برقراری ارتباط با دیگران استرس و اضطراب زیادی داشته باشید، ناخودآگاه اعضایش دچار خارش میشوند. خارش اعضای شما به دلیل داشتن استرس کاملا طبیعی است، بنابراین قبل از برقراری هر ارتباطی حتما باید سعی کنید، استرس و نگرانی خود را از بین ببرید.
اگر در طول صحبت هم دچار خارش شدید، سعی کنید: حواس خود را به موارد دیگر جمع کنید، نفس عمیق بکشید، آب بنوشید، مواد قندی مصرف کنید، بیشتر به صحبت های طرف مقابلتان دقت کنید، اگر بتوانید قبل از شروع صحبت کمی ورزش های هوازی انجام دهید و یا در صورت توان کمی پیاده روی کنید، به کاهش استرس خود کمک بسیاری خواهید کرد.
برای مشاهده صفحه رسمی اینستاگرام استاد فاطمه بهرامی مدرس فن بیان و سخنرانی کلیک کنید.
مطالب پیشنهادی: